Courtney Harrison, beter gekend als Courtney Love, the woman you love to hate, want deze grunge-godin krijgt vaak de wind van voor. Voor mij is deze singer-songwriter ondergewaardeerd en ik zie haar als een groot voorbeeld. Haar muziek heeft me door veel donkere periodes geholpen. Door een voorbeeld te nemen aan haar “don’t- f*ck-with-me-attitude” ben ik sterker in mijn schoenen gaan staan en ga ik zelfzekerder door het leven. Met mij ongetwijfeld nog heel wat meer jonge vrouwen. Als boegbeeld van de feministische Riot Grrrl beweging van de jaren ’90 leerde ze vrouwen immers om niet enkel hun stem te laten horen, maar om het uit te schreeuwen. Stil zal je deze vrouw niet krijgen. Ze zegt wat ze denkt, moderegels lapt ze aan haar laars en ze gaat recht op haar doel af. Zeggen dat ze iets niet kan doet haar enkel harder vechten. Vandaag zie je haar helaas nog maar zelden op het muzikale podium, maar verdwenen is ze zeker niet. Ze versloeg een jarenlange drugsverslaving en vond heil in het Boeddhisme. Ze zet zich in voor de zwakkeren in de maatschappij, vrouwenrechten en probeert financieel analfabetisme de wereld uit te helpen. Zelf beschrijft Courtney zich als volgt: “I’m not a women, I’m a force of nature”. Een vrouw dus die een waterlichaam meer dan waardig is; geen rustig kabbelend riviertje, maar een heuse tsunami.