Moya Als kind zag ik regen als iets zwaars, maar dankzij films ook als iets poëtisch. In het buitenland, waar regen zeldzaam is, werd het een verademing: zacht, verfrissend, onverwacht. Dit werk toont geen regen, maar een sluier over de wereld – een dans van druppels, van harde waarheden en tedere herinneringen. Daaronder: de aarde, fel en tastbaar. Het is aan de kijker om te kiezen wat blijft hangen.